Blunders; Met een touwtje tussen je benen het podium op.. of er juist vanaf.

“Wow, je drinkt zoveel en dan hang je vervolgens nog op de kop in de paal ook, hoe doe je dat?”

Heel eerlijk? Geen idee. Nog eerlijker? Dat ik drink en op de kop in de paal hang zijn inderdaad feiten. De gevolgen echter, blijven elke dag een verrassing. Dit vergroot inderdaad de kans op blunders. Helaas hangen blunders niet altijd van de alcohol af. Ik onderscheid twee categoriën:

-”Motoriekblunders”, door de alcohol

-Blunders zonder alcohol. Gewoon omdat je een doos bént ...of omdat er wat uit je doos hángt.

Uit ervaring leer je er natuurlijk wel mee omgaan. Daarbij gaat het dansen steeds makkelijker omdat je het zoveel doet. Het enige waar ik echt rekening mee kan houden, is dat ik mezelf van te voren indoctrineer dat ik na een bepaald aantal glazen, geen ingewikkelde oefeningen meer doe in de paal. Vanaf dat moment is het een geval “keep your finger crossed” en hopen dat je je er aan houdt. Over het algemeen lukt dat ook erg goed, en kan ik de schijn ophouden dat ik ten alle tijden elegant blijf.

Nou, laat ik mijn dark secret hier maar meteen verklappen: dat blijf ik dus niet. Ik verbreng veel tijd op mijn werk door (4-5 keer per week een nacht van 8-9 uur lang, daar kan veel in gebeuren).

Ik zal eerst beginnen met de blunders zonder alcohol. Deze vind ik zelf eigenlijk nog het ergste, omdat je het welbekende, doch zo ongerechtvaarigde, “jamaar ik was dronken” excuus niet kan gebruiken. Én omdat je er nog veel bewuster bij bent.

Dus, iedereen die dit leest snapt onderhand wel, dat ik een vrouw ben. Iedereen heeft ondertussen ook wel begrepen dat ik niet veel kleren aan heb en op een podium sta. En wat gebeurd er elke maand met vrouwen? Juist. Strippen in de leukste periode van de maand: ik heb het nu al vaak genoeg meegemaakt, en meestal is het genoeg als je:

• extra vaak naar de wc gaat
• extra op tijd verschoont en
• extra extra extra vaak checkt of het touwtje nog mooi onzichtbaar is.

Helaas mag dit niet altijd baten. Laatst had er een groep voor een vrijgezellenfeest gereserveerd, en zaten er nog wat andere klanten. Ik schat zo'n 30 personen. Dus eenmaal het podium op, heb ik alles gegeven, en ik moet zeggen dat het super ging. Praktisch is dat we een spiegel naast het podium hebben hangen, die ik zelf gebruik om af en toe te spieken of ik mooi beweeg. Helaas was de spiegel deze keer de confrontatie dat ik al bijna 10 minuten stond te showen met een touwtje tussen mijn benen. Dat was overigens al de tweede keer dat zoiets gebeurde.

Categorie 2, mét alcohol is ook een leuke. Alcohol en hakken van twaalf centimeter zijn net een oud getrouwd stel. Aan de ene kant een perfecte combinatie omdat je zelfverzekerder loopt en de pijn uit je voeten verdwijnt. Aan de andere kant.. tsja. Ik noem het met een chique woord “de motorriekblunders”. Wat eigenlijk niets meer inhoudt, dan dat ik eigenlijk nog veel te zat ben om te lopen, maar het toch een heel goed idee vind om op het podium te gaan dansen. Dit was het geval bij een vaste klant (die sindsdien alleen nog maar alcoholvrije champagne voor me besteld). Ik zat al aan mijn 4e literfles champagne, en had van te voren al een halve (?) liter wijn achterover geslagen. Ik was van te voren met mijn schoenen in een plas geknoeide champagne gaan staan, en ben toen het podium op gegaan, die en glasachtige vloer heeft.

Dus heeuuuuuy daar ging ik dan. Ik kon me aan de paal vast blijven houden. Of ik hier blij mee moet zijn weet ik niet, want daardoor leek het op een combinatie van een cancan en een breakdance van 5 minuten lang door dat ik mezelf vast kon houden aan de paal en dus niet direct neerstortte. Elke keer als ik maar een beetje bewoog gleed ik alle kanten uit, om vervolgens op mijn gezicht te gaan, en dan na een hele worsteling weer rechtop kwam (denk het cancan deuntje er even bij voor het gemak). De klant liep ondertussen naar de bar, en ik wilde van het podium afstappen. Dit 'afstappen' is eerder te omschrijven als een duikvlucht van het podium af. Door de vaart rende ik half struikelend (richtig klant) om mezelf in evenwicht te houden, om als spetterende afsluiting (ik mis de confetti sterretjeskannonnen op de achtergrond) met een soort buiksliding voorover te vallen tegen de klant aan.

Over het algemeen kun je jezelf alleen nog troosten met het feit dat je die mensen toch nooit meer ziet. Maar we hebben natuurlijk ook vaste klanten, die je de keren erna gewoon met een pokerface aan moet spreken terwijl je weet wat ze denken.

Dit waren slechts twee gevallen van wat * ahum * minder elegante acties, van de zo velen. Het positieve nieuws is dat dit voor mij wel de ergste gevallen waren, én dat de klant van het laatste geval nog steeds terugkomt en (alcoholvrije)champagne voor me blijft bestellen!

Altijd blijven lachen dus